اما این فقط یک سویه ماجراست، استفاده از مفاهیم دینی و بازیچه قرار دادن آن از جمله مبحث امام زمان (ع) چیزی که مورد علاقه مردم ایران است و صدا و سیما هر هفته در رأس برنامه های تبلیغی خود آن را مطرح می کند، سویه دیگر این مسأله است. اگر با چنین اقدامی از سوی شما، مخاطب به تردید بیفتد که مقصود شما از کاربرد فلان کلمه چیست، این امتیازی برای شماست که کلمه ای را بکار ببرید که چند وجهی است و دنبال مقصودتان باشید و هرگاه هم کسی چیزی گفت، وجه دیگراش را مراد و مقصود بدانید و راه گریز باقی بگذارید.


داستان بهره گیری از مفاهیم در حوزه مهدویت، سالیانی است که باب شده و مع الاسف هیچ مرجع رسیدگی به آن هم وجود ندارد. در واقع، مرجع که وجود دارد، اما نه زمینه دخالت آشکار آنها در جلوگیری از این سوء استفاده ها وجود دارد و نه خود آنان آنچنان که باید و شاید و به صراحت، به هر دلیل، وارد این مبحث شدند.


از بهمن ماه سال گذشته به این سو، نوبت استفاده از مفهوم بهار و امام زمان (ع) در آستانه انتخابات است. هفت بهار آمد و رفت، اما صحبتی از این شعار بهاری نبود، اما اکنون که نزدیک انتخابات است، بهار هست، زنده است، می آید و آیا کسی می تواند جلوی آمدن بهار را بگیرد؟ این جمله اخیر، چیزی بود که امروز به زور مخابرات به موبایل هایمان پیامک شد.


بهار چیست؟ هر بار که به سخنان این جماعت گوش می دهید، نوعی استفاده سه گانه از آن را ملاحظه می کنید. اولا زمان طرح این بهار، درست نزدیک انتخابات و همزمان نزدیک عید که این کلمه صدها بلکه هزاران بار در رسانه ها بگوش می رسد، اهمیت دارد. مثلا وقتی آقای مشائی در بازگشت از سفر مصر به فرودگاه می رسد، هواداران شعار «زنده باد بهار» سر می دهند. بعد که دیگران ایراد می گیرند، گفته می شود که مقصود از بهار، شعار انتخاباتی نیست و جناب مشائی توضیح می دهد که مقصود رئیس جمهور از بهار امام زمان (ع) است (ربیع الانام). این بهاری است که نمی توان جلوی آمدنش را گرفت. بنابرین نباید شما در مقابل این شعار که امام زمان است، چیزی بگویید. اما این که چرا تا این لحظه و در طول این هفت بهار گذشته خبری از شعار آمدن بهار نبود، سوالی است بی پاسخ.


در این بازی لفظی و معنوی و مصداقی، شاهدیم چگونه با کلمات و چینش آنها در یک فضای تاریخی مشخص، و بالا و پایین کردن کاربرد آن، یک ملتی در معرض تبلیغات خاصی قرار می گیرد. کلمه بهار، در کاربرد این جماعت، همزمان سه چیز است: امام زمان (ع) + فصل بهار + کاندیدای آنان برای انتخابات. این که این سه مصداق چطور باید در اذهان مخاطبان تأثیر کند، امری کاملا روشن است. هم فصل بهار است و هم امام زمان (ع) بهار است و هم مشائی بهاری است.


حالا به برخی از این کاربردها در تلفیق این سه پدیده از روز درختکاری تا روز کاشتن کاندیدای آینده در جشن ملی نوروز توجه کنید.


رئیس جمهور در مراسم درختکاری شعار «به امید روز استقبال از بهار انسانها در جهان» اظهار امیدواری کرد مراسم امروز نشانی از پایان زمستان بشر و آغاز بهار بشریت باشد. همچنین در این مراسم که مشائی نیز حضور داشت با بیان اینکه امروز کاشت درخت صلح و دوستی یک اقدام نمادین و آشکاری است که نشان می‌دهد همه ما بهاری هستیم و به استقبال بهار می‌رویم گفت: ما زندگی بهاری را برای همه ملت‌های جهان خواستاریم .


رئیس در مراسم معرفی آقای مشایی در جشن ملی استقبال از نوروز پس از اعطای نشان درجه یک فرهنگ و هنر به اسفندیار رحیم مشایی، اظهارداشت: اگر بخواهیم آقای مشایی را در یک کلمه معرفی کنیم، باید بگوییم مهندس مشایی مردی است ، بهاری، بهاری، بهاری.


بعد هم گفت: ‌در ابتدای هر بهار نوروز قرار دارد و نوروز در واقع تجدید میثاق ملت ایران با بهار است و نشانه‌ی ارادت ملت ایران و عمق خواست ملت ایران برای رسیدن به بهار حقیقی است و در واقع هر سال این میثاق برای رسیدن به بهار حقیقی تجدید می‌شود. (در این سخنرانی طبق آن چه در اخبار مربوطه آمده، اصلا بحث امام زمان (ع) نبود)


حالا می توانید سایت «حامیان مهندس مشائی مازندران یا مشائی 92 را مراجعه کنید که ایشان به عنوان مرد بهاری یاد شده و در فضیلت بهاری بودنشان یک رباعی هم گفته شده است.


از همه اینها که بگذریم. اصلا فرض را بر این می گذاریم که مقصود از بهار امام زمان (ع) است، آن وقت باید یاد تبلیغات هشت ساله این فرقه بیافتیم که طی این سالها یکسره وعده ظهور دادند و مرتب از نابودی نزدیک این و آن سخن گفتند و حالا هم همه جا دوباره از همین شعار استفاده می کنند. این آش آن قدر شور شده که آقای علم الهدی هم هشدار دادند که «در انتخابات آینده با شعار امام زمان تلاش می کنند جایگاه رهبری را کم رنگ کنند».